สังเวชนียสถาน

สังเวชนียสถาน

“…ไม่มีอะไรที่เราจะไปยึดมั่นถือมั่นได้หรอก..พระพุทธเจ้าจึงให้มาดูลมหายใจเข้า-ออก..ก็นี่ไงสังเวชนียสถานที่แท้จริง.. “สถานที่ปลงสังเวช”..หายใจเข้า..เดี๋ยวก็หายใจออก..เดี๋ยวก็ออกไปอดีต เดี๋ยวก็ออกไปอนาคต..เดี๋ยวก็ไปรัก เดี๋ยวก็ไปชัง..เดี๋ยวก็เจ็บแข้งเจ็บขา..เดี๋ยวก็ห่วงบ้านห่วงช่อง..ห่วงลูกห่วงหลาน ห่วงการห่วงงาน..เดี๋ยวก็หัวเราะ เดี๋ยวก็ร้องไห้ ฯลฯ ในแต่ละวัน..นี่แหล่ะวุ่นวายอยู่ที่ไหน..ไม่ใช่ความรู้สึกนี่รึ..เพราะอะไรล่ะ เพราะมันหลงไม่ใช่หรือ..นี่ไง..สถานที่ปลงสังเวช..น่าสลดสังเวชไหมล่ะ..นี่ “สังเวชนียสถานที่แท้จริง”..คือ.. “ความรู้สึก” ที่ถูก “ความหลง” ครอบงำนั่นแหล่ะ… มันถึงเป็นเหตุให้เกิด “ทุกข์”.. มาเป็นกัปเป็นกัลป์แล้ว…”