ระเบียงรมณีย์ โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์

การภาวนานั้นถึงมันจะยังไม่สงบลึกจนเป็นสมาธิอะไรก็ชั่งเถอะ อย่างน้อย ๆ …ก็ถือว่าได้ “เซฟสมอง” ไว้ใช้งานที่จำเป็นต่อไป…แล้วที่สำคัญการกระทำของเรานี้ก็ถือว่าได้สร้างบารมี “ทาน ศีล ภาวนา” หรือดำรงตนอยู่ใน“ มรรค 8” แล้วล่ะ

พระอาจารย์อังคาร อคฺคธมฺโม

“สมดุลสถิต”

“…ถ้าเราอยากจะ “สงบ” มันก็ไม่อยาก “ฟุ้งซ่าน”…ไอ้ “อยาก” กับ “ไม่อยาก” นั่นล่ะ “ความฟุ้งซ่าน” ล่ะ!!! เพราะมันคือ “ตัณหา” รากเง้าของ “กิเลส” นั่นเอง

พระพุทธเจ้าท่านจึงให้ “จิต” (ผู้รู้) อยู่กับ “สิ่งรู้” คือคำบริกรรมอะไรก็ได้ที่ถูกอัธยาศัย สำหรับพระองค์ก็อยู่กับ “ลมอัสสาสะ และ ลมปัสสาสะ” คือ รู้อยู่กับลมหายใจเข้า ลมหายใจออกนี่แหละ…ส่วนพวกเราในปัจจุบันจะเพิ่มคำบริกรรมตามลมหายใจด้วยก็ได้ อย่างเช่นหายใจเข้าก็ “พุทธ” หายใจออกก็ “โธ” หรือจะเอาแต่คำบริกรรมในใจอย่างเดียวว่า “พุทธ ๆ ๆ” ในใจโดยไม่ยุ่งกับลมหายใจก็ได้ตามอัธยาศัย…เจตนาก็เพื่อไม่ให้ “ผู้รู้” มันเหวี่ยงไปที่อื่นอันจะนำไปสู่ความฟุ้งซ่านรำคาญใจนั่นเอง…

ต่อเมื่อความระลึกรู้อยู่กับสิ่งรู้ (คำบริกรรม)ในปัจจุบันต่อเนื่องมากขึ้น ๆ ๆ ๆ …เรื่องราวอื่น ๆ ทั้งเรื่องการเรื่องงาน…เรื่องอดีต อนาคต ก็จะค่อย ๆ เลือนหายไป…ถึงที่สุดก็จะไม่มีแม้กระทั้งคำบริกรรมหรือแม้กระทั่งลมหายใจ (ในความรู้สึกในขณะนั้น)…มีแต่ “สภาวะที่รู้เด่นอยู่เพียงหนึ่งเดียว”... เปรียบเทียบกับวิชาการทางโลกก็ประมาณว่า…“ΣF = 0” ก็เลยเกิด “สมดุลสถิต” นั่นแหละ…ไม่มี “แรงกระทำ” ก็ไม่มี “ความเร่ง” ไม่มี “งาน” ก็ไม่มี “พลังงาน” …เรากำลัง “อนุรักษ์พลังงาน” ล่ะ…

ออกมาจากความสงบเป็นหนึ่งเริ่มตอบสนองสิ่งเร้าภายนอกได้…ก็ค่อยพิจารณาไปถึงความไม่เที่ยง ไม่จีรังยั่งยืน ไม่มีอยู่จริงของสรรพสิ่ง…จากหยาบ ๆ ไปสู่ละเอียด…จาก “รูป” ไปสู่ “นาม” จาก “สสาร” ไปสู่ “พลังงาน” จาก “สิ่งรู้” ไปสู่ “ผู้รู้”…นั่นล่ะ “ภาวนา” ล่ะ คือ “พิจารณา”…โดยอาศัยกำลังจาก “ความสงบ” เป็นฐานสนับสนุน…เหมือนกับชีวิตปัจจุบันที่พวกเราทำงาน ทำมาหากินแต่ละวัน ที่ค่ำมาก็ต้องนอนพัก พอตื่นได้แรงแล้วก็สู้ต่อไป จนกว่าจะตายนั่นแหละ นี่เหมือนกัน…เข้าสู่ความสงบแล้วก็ออกมาพิจารณา เหนื่อยแล้วก็เข้าสู่ความสงบเอากำลังก่อนแล้วค่อยพิจารณาจนกว่าจะ “จบกิจพรหมจรรย์” คือหายสงสัยในสรรพสิ่งทั้งหลายทั้งปวง มันถึงจะไม่มี “พันธะ” เหนี่ยวนำที่จะไปก่อมวลอีกนั่นแหละ…จบ !!!…”