อาจารย์คณะแพทยศาสตร์ ม.ขอนแก่น @ สวนเสี่ยตี๋แม่แจ๋ว

…“ชนะคนอื่นอีกไม่นานก็กลับแพ้ได้”…เห็นมั๊ยล่ะ…นักมวยน่ะ…เดี๋ยวก็เปลี่ยนแชมป์เดี๋ยวก็เปลี่ยนแชมป์…แต่ถ้าหากเอา “ชนะตัวเอง” (ตัวกิเลสนั่นแหละ) ได้แล้วไซร้…คุณก็จะชนะตลอดกาล…

โดยท่านพระอาจารย์อังคาร อัคคธัมโม

… ในเบื้องต้น ถ้ารู้อยู่กับลมหายใจเข้า “พุทธ” ลมหายใจออก “โธ” ก็ถือว่าคุณอยู่กับ “ปัจจุบันธรรม” ถ้าออกไปจากนี้มันไม่ไป “อดีต” ก็ไป “อนาคต” ไม่ไป “รัก” ก็ “ชัง” นั่นแหละ…

“ดีพร้อม”

“ …“ทำดีแล้วก็อย่าติดดี”…จงแสดงความปรารถนาดี (ทั้งกาย วาจา ใจ) ไปถึงเพื่อนร่วมเกิด แก่ เจ็บ ตาย ที่อาศัยอยู่ในวัฏสงสารนี้ให้เป็นนิสัยไว้…“จิต” จะได้อ่อนโยน มันจะได้รู้สึกโปร่งเบา…ถ้าตายแล้วยังมาเกิดอีก…ก็จะเกิดในภพชาติที่ดีที่สูง…ทั้งรูปร่างลักษณะ…สถานภาพทางสังคม…ฐานะทางครอบครัว… เรียกว่า “ดีพร้อม” ว่างั้นเถอะ!!!…

…ส่วน “จิต” ที่ยึดติดไม่ว่า “เลว” หรือ “ดี” ก็จะเป็น “จิตที่หยาบ” จึงเป็นเหตุทำให้ตัวเองรู้สึก “หนัก” อยู่นั่นแล้ว…ทั้ง ๆ ที่มองมุมไหนก็ “ถูก” หมด “ดี” หมด ในความรู้ความเห็นของตัวเอง…แต่ก็ยังรู้สึก “ทุกข์” อยู่นั่นล่ะ…พระพุทธเจ้าท่านจึงสอนให้ละชั่ว ทำดี ถึงที่สุดก็ต้องทำ “จิต” ให้ “บริสุทธิ์”ซะ จะได้ไม่ต้อง “หนัก” ก็เลยไม่ต้อง “ทุกข์” ไง !!!…”

“The Complete Goodness”

“…“Doing well but not to cling to goodness”… Please always behave well by sending our good wishes to all beings who live being who live in this cycle of rebirth in order to make our… “mind” gentle and relieved… If we were dead and were born again,… we would be born in good existence with good appearance,… good position in society… and good family… which it is called “The Complete Goodness” !!!…

…According to the “mind” which cling to both “bad” and “good” things, it is called “impurity of mind”… It causes us get “suffering” even though we think our opinion is “right” and “good”… Thus the Buddha taught us to “purify” our “mind” and do not do any evil at all !!!…”

Translated by : Russamee Prompichai

เลนส์ส่องธรรม

“…เทศน์กัณฑ์แรกของพระพุทธเจ้าก็ “ธัมมจักกัปปวัตนสูตร” นี่แหละ …พอพระอัญญาโกณฑัญญะได้ฟังท่านก็ได้ดวงตาเห็นธรรม (ดวงตาที่ว่านี้หมายถึงตาใน หรือดวงปัญญา ไม่ใช่ตาเนื้ออย่างเรา ๆ นี้) แล้วก็ทูลขอบวช…แต่เรา ๆ ท่าน ๆ ทั้งหลายก็ฟังเทศน์กัณฑ์นี้มาจนหูเป็นรูแล้ว ผู้สวดก็สวดจนปากเป็นรูแล้วเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่บรรลุอยู่ดี…เพราะธรรมะที่แท้จริงนั้นสัมผัสที่จิตที่ใจ ไม่ใช่ที่หูที่ตาหรือที่ปาก หากแต่จิตใจของพวกเราทั้งหลายยังไม่มีกำลัง เนื่องจากสติยังไม่เข้มแข็งพอจึงยังไม่เห็นจริงตามเป็นจริงใน “สภาวะ” ทั้งหลาย ก็เลยยังหลงยึดหลงถือ หลงสำคัญมั่นหมายอยู่กับความคิดความเห็นเดิม ๆ ของตัวเองอยู่นั่นแหละ…แล้วที่มาปฏิบัติธรรมกันนี้ก็เพื่อที่จะมาฝึกมาฝืนความรู้ความเห็นเดิม ๆ ของตัวเอง หรือมาฝึกสติให้มันเข้มแข็งขึ้นนั่นแหละ…เพราะถ้าสติมันเข้มแข็งซะแล้ว จิตมันก็จะมีกำลังเองนั่นแหละ…ก็เหมือนเราเอา “กระจก” แผ่นบาง ๆ มากั้นระหว่าง “แสงแดด” กับ “กระดาษ” …แสงแดดที่ส่องลอดผ่านกระจกไปสู่กระดาษก็ธรรมดา ๆ ไม่มีปัญหาอะไร… แต่ถ้าหากกระจกที่ว่านั้นเป็นกระจกที่มีคุณภาพแล้วก็หนาระดับเป็น “เลนส์” แว่นขยาย แล้วละก็ …แสงแดดที่ส่องลอดผ่านไปกระทบกับกระดาษมีผลแน่นอน…ยิ่งเป็นจุดโฟกัสที่เล็ก ๆ ด้วยแล้ว ถ้าไปจ่ออยู่ตรงส่วนใดส่วนหนึ่งของกระดาษนาน ๆ เข้าก็สามารถที่จะทำให้กระดาษตรงจุดนั้น ๆ มอดไหม้ไปได้…ฉันใดก็ฉันนั้นหาก “สติ” เราเข้มแข็งเหมือน “เลนส์” แว่นขยาย…แล้ว “จิต” ตัวรู้ของเราเหมือน “แสงแดด”… เปรียบตัวปัญหา คือ “กระดาษ” …พวกคุณลองคิดดู…ถ้าจิตตัวรู้ของเรามองปัญหาผ่านสติที่เข้มแข็งแล้วไซร้มันจะเหลืออะไร…จี้ไปตรงจุดใดมันก็คงมอดไหม้ไป…มอดไหม้ไปเหมือนกระดาษนั่นแหละ…แต่ในทาง “ธรรม” แล้ว สิ่งที่มอดไหม้ไปก็คือ “วิจิกิจฉา” (ความลังเลสงสัย) นั่นเอง !!!…”