วัดปทุมวนาราม มูลนิธิธรรมดี-พฤศจิกายน

“ ความจำกับความจริง ”

“…นี่คือบทพิสูจน์ว่า.. สิ่งที่เรารู้มานั้นไม่ว่าจะจากการฟังหรืออ่านมาจากตำหรับตำรา.. แล้วมาเมมไว้ว่าเป็นความรู้ของตัวเอง… พิสูจน์ดูซิพอเจอสถานการณ์ตามเป็นจริง.. ฟุ้งซ่าน ( เดี๋ยวก็ไปรัก.. เดี๋ยวก็ไปชัง.. เดี๋ยวก็ไปอดีต.. เดี๋ยวก็ไปอนาคต ฯลฯ.)​… แล้วก็.. ง่วงเหงาหาวนอน… ถึงที่สุดก็.. เป็นเหน็บเจ็บปวด… ความรู้ที่ร่ำเรียนมาถ้านำมาใช้แก้สภาวะเหล่านี้ได้ก็เรียกว่า.. “ปัญญา”.. ผลก็คือ.. “ความสงบ” เกิดขึ้น..ไม่ว้าวุ่นทุรนทุราย.. “จิตไม่หวั่นไหว กายย่อมไม่หวั่นไหว”… แต่ถ้าหากความรู้ที่มีมาไม่สามารถที่จะแก้ปัญหา.. สภาวะตามเป็นจริงนี้ได้.. ความรู้นั้นก็เป็นได้เพียงแค่… “สัญญา”… ผลมันก็จะตรงกันข้ามกับที่พูดมานั่นแหละ… ว้าวุ่นหรือสงบ.. หิวหรืออิ่ม.. ก็เป็นพยานให้ตัวเองเอา…”