นางฟ้าสีขาว

… “… ต้นแบบของพวกคุณ.. คือ “ผู้ที่เสียสละ” อย่างยิ่งใหญ่ให้กับเพื่อนมนุษย์.. ที่ตกทุกข์ได้ยากในยามเจ็บไข้ได้ป่วย.. ตั้งแต่เกิดจนตาย.. ไม่ว่าใครทั้งนั้น.. ต่อให้เป็นพระอรหันต์.. หากยังครองธาตุขันธ์ที่เป็นสมมติอยู่.. ก็ไม่พ้นที่จะได้พึ่งพาอาศัยความรู้ความสามารถจากพวกคุณทั้งหลาย.. ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง… โดยเฉพาะอย่างยิ่ง.. สภาพแวดล้อมในแต่ละวันที่พวกคุณจะต้องพบเจอ.. ย่อมจะต้องวุ่นวายกับแรงกดดันของความคาดหวังจากผู้อื่น.. ทั้งจากคนไข้ ญาติคนไข้ เจ้านาย เพื่อนร่วมงาน.. ฯลฯ…ถ้าคุณคิดถึงผลลัพธ์ของงานในเชิงธุรกิจว่า..คุ้มมั้ย..กับความเหนื่อยล้าของคุณในแต่ละวัน..คุณจะเหนื่อย จะท้อ จะเซ็งแน่นอน.. แต่ถ้าคุณคิดถึง.. “ฟลอเรนซ์ ไนติงเกล”.. ผู้หญิงที่ยิ่งใหญ่ต้นแบบของอาชีพที่เสียสละอย่างพวกคุณ.. ความเหนื่อยความท้อก็น่าจะลดลงบ้างไม่มากก็น้อย.. เพราะสิ่งที่พวกคุณประสบพบเจอ.. เธอน่าจะผ่านมันมามากกว่าพวกคุณแน่นอน.. เราว่าในยุคนั้นต้องเผชิญกับความซับซ้อนกว่าพวกคุณอีกร้อยเท่าพันทวีนะ…

…เพราะฉะนั้นหันมาคิดในเชิงธรรมะเพื่อผ่อนคลายบ้างก็น่าจะเป็นทางเลือกที่สร้างสรรค์อีกทาง.. แต่ละวัน.. คุณได้ให้ “ชีวิตเป็นทาน” กับคนไข้ที่ป่วยหนักแล้วเขาพ้นขีดอันตรายได้.. ได้ให้ “วิทยาทาน” .. คือการแนะนำกรรมวิธีที่จะรักษา.. เพื่อให้เขาหรือญาติของเขาคลายวิตกกังวล.. แนะนำกรรมวิธีดูแลตัวเองหลังออกจาก รพ.แล้ว.. หรือแม้กระทั่ง.. ต้องใช้หลักธรรมะคอยปลอบโยนไม่ว่ากับคนไข้หรือญาติคนไข้ ..เมื่อมันถึงที่สุด.. นี่เรียกว่า.. ให้.. “ธรรมะเป็นทาน”… คุณก็ได้สร้างบุญบารมีทุกวันแล้วล่ะ..

…ที่ “ใจ” ของคุณ.. เฝ้าดูมันเหมือนดูคนไข้ของคุณนั่นแหละ.. ถ้ามันไม่รักไม่ชัง.. ก็คือพอดี.. นั่นล่ะ.. ใจเป็น “ธรรม” .. ถ้ามันเป็น ปกติ.. ไม่มีอิจฉาริษยา อาฆาตพยาบาทจองเวรใคร.. นั่นใจเป็น “ศีล” แล้ว.. ไปร้อยวัดก็ไม่ถึงวัด.. ถ้าไม่ “วัดใจ” ตัวเอง.. “ใจ” .. ในที่นี้หมายถึง..ความรู้สึกที่เป็น “กลาง” นะ.. ไม่ได้หมายถึง.. “หัวใจ” .. ทางกายภาพ..เมื่อถึงที่สุดแล้ว..ความรู้สึกสุดท้ายนี่แหละจะเป็นตัวบ่งชี้..“อนาคต”..คุณ.. ”..

บางตอนในการแสดงธรรมโดย
พระอาจารย์อังคาร อัคคธัมโม