…เสร็จแล้วจึงใส่ถลกบาตร ขาบาตร ให้เรียบร้อยก่อนนำไปผึ่งและเก็บที่กุฏิของใครของมันเป็นอันจบสิ้นภารกิจการ “ฉัน” อาหารในวันนี้ จะไม่มีการมานั่ง”ฉัน” อีกแล้ว …นี่แหละ..อาสนะเดียว…

…ผ้านี้เรานุ่งห่มเพียงเพื่อป้องกันความอุจจาด ป้องกันความร้อน ความหนาว ป้องกันเหลือบ ยุง ริ้นไร เท่านั้น หาได้ต้องการอวดอ้างความร่ำรวยหรูหราไม่ จีวร = ผ้าห่ม , สบง = ผ้านุ่ง , สังฆาฏิ = ผ้าห่มซ้อนกันหนาว

ฉันน้ำปานะตอนบ่าย…น้ำปานะ คือ น้ำคั้นจากผลไม้ หรือน้ำคั้นจากผลไม้ หรือน้ำอ้อย น้ำตาล น้ำหวาน น้ำผึ้ง ฯลฯ เหล่านี้เราฉันเพียงเพื่อประทังความอ่อนระโหย ไม่ได้ฉันเพื่อความอร่อยปากอร่อยลิ้นแต่อย่างใด

…การทำการงานชอบ..ความเพียรชอบ..สติชอบ ก็คือ งานถอดงานถอน เพียรถอดเพียรถอน สติจดจ่ออยู่กับการถอดถอนกิเลสอาสวะออกจากจิตจากใจตัวเองนั่นแหละ…พระกำลังทำงานในที่ทำงานของท่าน…